Na een fantastisch carnavalsjaar in 2004 beginnen we een week na de kermis met het opbouwen van de schuur. Hoe kunnen we het jaar 2004 overtreffen vragen wij ons zelf af? “Niet”, zegt iedereen in koor. Het opbouwen van de schuur is het minst leuke in de gehele bouwperiode, dit is vaak al te merken aan de snelheid waarmee de uitbouw ieder jaar gebouwd wordt. Tijdens het bouwen van de uitbouw, borrelen allerlei (orgastische) ideeën naar boven. De meeste onzin komt na voren en vanuit een totale chaos aan ideeën moet dan HET idee komen. Gelukkig bezitten wij over iemand met buitensporige talenten die altijd weer met een goed idee weet te komen, zijn naam Bert alias de verschrikkelijke. Hoe vaak zal Bert in zijn leven de bloemetjes buiten gezet hebben?
Op een zwoele avond in september komen de heren bij elkaar om het een en ander te gaan tekenen. Vanuit een schuur aan de derdebaan, bij de familie Langeveldt, bij de mooiste boerderij van Nederland, bij camping de Hoge hof en bij
C.V. En Moi Iets wordt getekend alsof het leven ervan afhangt. Stefan Fransen in conclaaf met alles-beter-weter Daan, een schitterend schouwspel om vanuit een afstandje met een biertje in de hand te bekijken. De lompe bouwers, beginnen met het bouwen van de wagen. Eerst wordt begonnen met het lassen van de pop. Ook hierbij wordt er genoeg gediscussieerd over hoe de pop constructief in elkaar moet worden gezet. Ondertussen moeten er dit jaar volgens de berekeningen ongeveer 22.000 duizend bloemetjes genaaid worden. En nee, niet van crêpepapier of pur (zoals in Oez”beek”istan beschreven werd), maar van lapjes ECHTE stof.
Als eerste moesten we aan stof zien te komen, die ook nog eens betaalbaar was. Dit is echter met hulp van een super, geweldige, enthousiaste, lieve, gelukkige en obsessieve moeder gelukt. Het maken van de bloemetjes lag in handen van Mark, alias de regelaap. Via zijn netwerk (vele moeders dus) is hij de bloemetjes gaan verdelen. Voordat deze verdeeld konden worden zijn er eerst binnen twee weken ongeveer 18000 lapjes stof gescheurd, geknipt en rondgebracht
(PS nog bedankt voor de koffie). Terwijl de bloemetjes buitengezet worden moest er natuurlijk ook een wagen gemaakt worden om deze bloemetjes op te bevestigen. Ergens in een schuur aan de Derdebaan werd dit fantastische project stukje bij stukje gerealiseerd. Tijdsdruk speelt altijd een grote rol bij CV En Moi Iets en zo natuurlijk ook dit jaar. Vriendin hier en werk daar verhinderen het proces van afronding, zodat we nog te te te te veel werk te verrichten hadden. Gelukkig konden we in de laatste periode een beroep doen op een grote achterban.
Op een geheime locatie werden onze pakken vervaardigd. Vier met adrenaline bezeten moeders druk in de weer met het naaien van bloemen. Grote bloemen wel te verstaan. In ieder En Moi Iets gezin werd alleen maar over/met bloemen gesproken, gepraat, genuild en gewerkt. Een week voor de het begin van de carnaval konden de meeste moeders opgenomen worden op de bloematische afdeling. Een enkele tante (Annie de P.) kon met over vermoeidheidsklachten, verwanten van reuma opgenomen worden in het TLRR (Theo Langeveldts Rust Resort).
Een week voor de carnaval kwamen we er echter achter dat we ook dit jaar te groot gebouwd hadden. Te groot,betekend dit jaar extra oppervlakte met bloemen. Extra oppervlakte betekend dus ook extra bloemen….Volgens de stelling van Pitagoras werd berekend dat we ongeveer 6000 bloemetjes tekort kwamen. In alle gekte werd stof gehaald en werd de stof gescheurd, geknipt en WEER verdeeld. Gelukkig konden we rekenen, ja ook dit jaar, op super enthousiaste en hulpvaardige ouders, vriendinnen, tantes en oma’s. Met het hele gezin werd GTST overgeslagen en gewerkt aan project bloem. Gelukkig hadden we een aantal dagen voor de carnaval de meeste bloemen alweer klaar.
De leden van En Moi Iets waren de laatste twee weken vooral bezig met het plakken van de bloemetjes. Stoned van de Bison Tix (maar liefst voor 400 euro op de wagen gesmeerd) en de wiet werd er geplakt. Langzamerhand werd het resultaat zichtbaar. TIP: houdt met blowen altijd uw tong vast. Het zou En Moi Iets ook niet zijn als we ook op de laatste dag druk bezig waren. We kwamen nog net een aantal bloemetjes te kort. Een aantal ouders werd opgetrommeld en met een fles dropshot, flügel en bier werden zij aan het werk gezet.
Ook het plakken verliep nog moeizaam door de duizenden kijkers op de laatste dag. Maar langzamerhand werd het zichtbaar; wat een bloemenzee. Vooral van een paar meter afstand zag je alleen maar bloem, bloem en nog eens bloem. Samen met onze pakken waren we er ook dit jaar weer in geslaagd om volgens ons een schitterende wagen te maken.
Het resultaat mocht er wezen, dit was echter niet gelukt zonder de ouders, vriendinnen,
kennissen, tantes en de vrienden van En Moi Iets.